Prolog

Weszła w samą porę. Powstrzymała go trzema słowami. „Co ty robisz?”. Przystanęła w progu drzwi i chciała jakoś zakończyć tę niezręczną ciszę, panującą w pomieszczeniu.

     – Więc nazywasz się? – zapytała, lustrując go całego swym przeszywającym spojrzeniem.
     – Jeremy – odpowiedział obojętnie.
     – Tak? To dziwne... – ciągnęła dalej, pełna nieufności i zaciekawienia. – Bo wiem, że niedawno nazywałeś się Colin, a jeszcze wcześniej Lucas, i jeszcze wcześniej Kevin. Więc jesteś pewien, że nazywasz się Jeremy?
     Nie wiedząc jak zareagować, milczał.
     – Dlaczego chciałeś to zrobić? – zapytała. Jako odpowiedź otrzymała tylko lekki uśmiech chłopaka, który zrozpaczony dalej siedział na łóżku w swoim pokoju. 
     Dziewczyna podeszła bliżej i wyjęła mu z ręki pudełko tabletek, które następnie schowała do swej torby. 
     – No a to możemy jeszcze skonsumować – powiedziała, wskazawszy ruchem głowy na butelkę alkoholu, stojącą obok. 
     Tak zaczęła się ich przyjaźń.

Zachary – bo tak naprawdę ma na imię – dokładnie za rok i jeden miesiąc, piętnastego sierpnia, ma rozpocząć nowe życie. Życie dorosłego człowieka, na które nie jest jeszcze w ogóle gotowy. To wysoki i wychudzony, jeszcze szesnastoletni chłopak, o ciemnych blond włosach, jasnych, niebieskich oczach oraz śniadej cerze. Jego półokrągłe okulary, położone na spiczastym nosie, kościste policzki, piegowata twarz – nie wiedząc czemu – są obiektami drwin wśród rówieśników z klasy. Zachary nie jest lubiany – można powiedzieć, że jest wręcz znienawidzony przez większość uczniów w całej szkole. Na przerwach między lekcjami zazwyczaj siedzi w kącie pod ścianą, zamknięty w sobie. Z nikim nie rozmawia, a raczej nikt nie chce z nim rozmawiać. Jest nieśmiały, wrażliwy, zagubiony. Wszystkie jego cechy są wykorzystywane przez innych, właśnie przeciwko jemu samemu.
     Trzydzieści dni. Rok oraz trzydzieści dni i Zachary będzie pełnoletni.
     – Pomożemy ci, nie musisz się martwić. Znajdziesz pracę, my załatwimy mieszkanie. Później wszystko samo się ułoży. Ale niestety, do końca sierpnia będziesz musiał się wyprowadzić – zapewniał pracownik ośrodka domu dziecka, w którym Zachary przebywał od trzeciego roku życia. Taką odpowiedź słyszał za każdym razem, kiedy pytał co dalej – co, jak już nie będzie mógł tam przebywać.
     Jednak Zachary dobrze wiedział, że wraz z końcem sierpnia, będzie koniec również z nim. Słowa tego pracownika były słowami rzuconymi na wiatr, w które pewnie nawet on sam nie wierzył. Tak naprawdę nikt mu, Zachary'emu, nie pomoże i chłopak będzie zdany sam na siebie – bez pracy, domu i środków do życia. No chyba że w dzień jego siedemnastych urodzin w domu dziecka zawita pewna kobieta, już dawno przez niego zapomniana – siostra jego zmarłej matki – Cassandra. Jednak czy to na pewno wizyta o motywie rodzinnym?